مدح و وفات حضرت ام کلثوم سلام‌الله‌علیها
پروردۀ زهراست از این رو رشیده‌ست دریـای بی‌پـایانِ اوصـاف حـمـیده‌ست او زینب صُغری‌ست این یعنی خدا، باز “زیـنت”برای شـاه مـردان آفـریده‌ست مانند زهـرا؛ مثل زینب؛ چون خـدیجـه او افــتـخـارِ بــانــوانِ بــرگُـزیـده‌سـت آنسان که ما زهـرا تـر از زینب ندیدیم چشم فـلک زینب‌تر از او را ندیده‌ست وقتی که دِق کرده‌ست از داغ حُسینش فرض است بر ما که بگوئیم او شهیده‌ست او از طـفـولـیت شـبیه خواهر خـویش مـاتم کـشـیـده؛ زجر دیده؛ داغـدیده‌ست پیری قبل از موعـد او بی‌سـبب نیست بر شـانـه از آغـاز بار غـم کـشیده‌ست این سرو پا برجا اگر قدّش کمانی‌ست میراث‌ادارِ مـادری قـامت خـمـیده‌ست خاکم به سر، زخم زبان از شمر خورده وقـتـی دم دروازۀ سـاعـت رسیـده‌ست خاکم به سر، از آفـتاب گرم و سوزان هم چادرش پوسیده هم رنگش پریده‌ست از کعـب نـی بـایـد بـپـرسی چند منزل جـان یـتـیـمان بـرادر را خـریـده‌ست؟ اینکـه رقـیّـه تـشـنه جان داد و گرسنه در بـینِ ویـرانه امـانـش را بُریـده‌ست |